Because You Are a Man (Pagka't Lalaki Ka)

Because You are a Man

by Michael Coroza

translated by J.A. Del Prado

I.

Because you are a man, Son,

Learn how to cry.

It hurts when tears wash your mind

Or the new wound of your last stumble

But tears are clean and

Can remove microbes

In the mind, the heart and the whole being.

Because you are a man,

Learn to regret.

Confession may shake your pride

But no one can dominate reason.

Let them judge and persecute you,

Because you will find the right ingredient

To realize your being.

II

You have inherited, Son,

The ten thousand privileges

That satiated

Those who built the tower of Babel,

The pyramids, coliseums,

Ziggurats, temples,

And empires.

Yours is the glory

They grasped

In the muscular

Pages of history.

But, Son, their brutal

Logic and names

That violated, assaulted,

Detained your mother

And all mothers

and women in the world

flow in your nature.

Cry out, Son,

Their past.

Regret, Son,

Their mistakes.

III.

The woman, twin

And altar of the earth,

Mother and nurturer

Of everything,

The final destination,

Who shall have everyone’s

Lips in the end,

is divided,

Owned, plowed,

Made into a foundation

For all edifices,

But is placed

On the bloodstained

sheet of value,

Her value in history,

Voided and erased.

We now live

With false understanding

Of morals, logic, and laws

Exercised by perverse justice:

On the pedestal of

Recognitions,

No merit

For the pain of childbirth,

Not even a tip

For the fatigue of

The woman who wakes up

After she gives herself

To the child and is left

Alone, useless.

IV

Because you are a man,

Learn how to kill.

Take away from your wound

This mock understanding.

 Let the academe

Perform surgery on the flesh

And blood of the fake

Consciousness you slayed.

Crush and bury

The skeletons

Because you shall change color

As a man.

In the original language (Filipino):

Pagka’t Lalaki Ka

Ni Michael Coroza

I.

Pagkat lalaki ka, Anak,

Matuto kang umiyak.

Mapait langgasin ng luha ang gunita

O ang bagong sugat ng huling pagkadapa

Subalit malinis at subok ang bisa

Ng luha sa pagtanggal ng mga mikrobyo

Sa isip, puso at buong pagkatao.

Pagkat ikaw ay lalaki,

Matuto kang magsisi,

Dagok sa dangal ang pag-amin sa kasalanan

Ngunit sadyang walang may monopolyo ng katwiran

Hayaan mo na ikaw ay usigin, husgahan,

Sa ganyan mo mahahanap ang angkop na sangkap

Upang ang iyong pagkatao’y maganap.

II.

Minana mo, Anak,

Ang laksang pribilehiyo

Na pinagpasasaan

Ng mga nagtindig ng torre ng Babel,

Piramide, Koliseo,

Ziggurat, Templo,

Ang mga imperyo.

Iyo rin ang luwalhating

Tinatamasa nila

Sa mga maskuladong

Pahina ng istorya.

Ngunit, Anak, dumadaloy rin

Sa iyong katauhan

Ang mapagmalupit

Nilang lohika’t pangalan

Na nandarahas, gumagahis,

Nagpipiit sa iyong ina’t

Sa lahat ng ina’t babae sa daigdig.

Iluha mo, Anak,

Ang kanilang nakaraan.

Pagsisihan mo, Anak,

Ang kanilang kamalian.

III

Ang babaeng kakambal

At altar ng lupang

Nagluwal, kumandili’t

Nagpalaki sa lahat

At siya ring hantungan,

Aangkin sa labi

Ng lahat sa wakas

Ay bina-bahagi,

Inari, inararo,

Ginawang pundasyon

Ng lahat ng edipisyo

Subalit nasadlak

Sa mantsa ng dugo

Sa kumot ng halaga,

Ang silbi sa kasaysaya’y

Winalang-saysay at binura.

Tayo ngayo’y nabubuhay

Na may huwad na malay

Na moral, lohikal, at legal

Na napapairal ng lisyang katarungan:

Sa pedestal ng ating

Mga pagpapahalaga,

Walang gantimpala

Sa sakit ng panganganak,

Wala ring pabuya

Sa pagod ng pagmumulat

Ang babaeng matapos

Magbigay ng sarili

Sa anak ay naiiwang

Basyong walang silbi.

IV

Pagkat ikaw ay lalaki,

Matuto kang pumatay.

Kitlin mo sa iyong sugat

Ang huwad na malay.

Sa akademya mo na lang

Ipatistis ang laman

At dugo ng huwad

Na malay mong pinaslang.

Durugin mo’t ilibing

Ang mga kalansay

Pagkat lalaki kang

Magbabago ng kulay.