Because
You are a Man
by
Michael Coroza
translated
by J.A. Del Prado
I.
Because you are a man, Son,
Learn how to cry.
It hurts when tears wash your mind
Or the new wound of your last stumble
But tears are clean and
Can remove microbes
In the mind, the heart and the whole being.
Because you are a man,
Learn to regret.
Confession may shake your pride
But no one can dominate reason.
Let them judge and persecute you,
Because you will find the right ingredient
To realize your being.
II
You have inherited, Son,
The ten thousand privileges
That satiated
Those who built the tower of Babel,
The pyramids, coliseums,
Ziggurats, temples,
And empires.
Yours is the glory
They grasped
In the muscular
Pages of history.
But, Son, their brutal
Logic and names
That violated, assaulted,
Detained your mother
And all mothers
and women in the world
flow in your nature.
Cry out, Son,
Their past.
Regret, Son,
Their mistakes.
III.
The woman, twin
And altar of the earth,
Mother and nurturer
Of everything,
The final destination,
Who shall have everyone’s
Lips in the end,
is divided,
Owned, plowed,
Made into a foundation
For all edifices,
But is placed
On the bloodstained
sheet of value,
Her value in history,
Voided and erased.
We now live
With false understanding
Of morals, logic, and laws
Exercised by perverse justice:
On the pedestal of
Recognitions,
No merit
For the pain of childbirth,
Not even a tip
For the fatigue of
The woman who wakes up
After she gives herself
To the child and is left
Alone, useless.
IV
Because you are a man,
Learn how to kill.
Take away from your wound
This mock understanding.
Let
the academe
Perform surgery on the flesh
And blood of the fake
Consciousness you slayed.
Crush and bury
The skeletons
Because you shall change color
As a man.In the original language (Filipino):
Pagka’t Lalaki Ka
Ni Michael Coroza
I.
Pagkat lalaki ka, Anak,
Matuto kang umiyak.
Mapait langgasin ng luha ang
gunita
O ang bagong sugat ng huling
pagkadapa
Subalit malinis at subok ang
bisa
Ng luha sa pagtanggal ng mga
mikrobyo
Sa isip, puso at buong pagkatao.
Pagkat ikaw ay lalaki,
Matuto kang magsisi,
Dagok sa dangal ang pag-amin
sa kasalanan
Ngunit sadyang walang may
monopolyo ng katwiran
Hayaan mo na ikaw ay usigin,
husgahan,
Sa ganyan mo mahahanap ang
angkop na sangkap
Upang ang iyong pagkatao’y maganap.
II.
Minana mo, Anak,
Ang laksang pribilehiyo
Na pinagpasasaan
Ng mga nagtindig ng torre ng
Babel,
Piramide, Koliseo,
Ziggurat, Templo,
Ang mga imperyo.
Iyo rin ang luwalhating
Tinatamasa nila
Sa mga maskuladong
Pahina ng istorya.
Ngunit, Anak, dumadaloy rin
Sa iyong katauhan
Ang mapagmalupit
Nilang lohika’t pangalan
Na nandarahas, gumagahis,
Nagpipiit sa iyong ina’t
Sa lahat ng ina’t babae sa
daigdig.
Iluha mo, Anak,
Ang kanilang nakaraan.
Pagsisihan mo, Anak,
Ang kanilang kamalian.
III
Ang babaeng kakambal
At altar ng lupang
Nagluwal, kumandili’t
Nagpalaki sa lahat
At siya ring hantungan,
Aangkin sa labi
Ng lahat sa wakas
Ay bina-bahagi,
Inari, inararo,
Ginawang pundasyon
Ng lahat ng edipisyo
Subalit nasadlak
Sa mantsa ng dugo
Sa kumot ng halaga,
Ang silbi sa kasaysaya’y
Winalang-saysay at binura.
Tayo ngayo’y nabubuhay
Na may huwad na malay
Na moral, lohikal, at legal
Na napapairal ng lisyang
katarungan:
Sa pedestal ng ating
Mga pagpapahalaga,
Walang gantimpala
Sa sakit ng panganganak,
Wala ring pabuya
Sa pagod ng pagmumulat
Ang babaeng matapos
Magbigay ng sarili
Sa anak ay naiiwang
Basyong walang silbi.
IV
Pagkat ikaw ay lalaki,
Matuto kang pumatay.
Kitlin mo sa iyong sugat
Ang huwad na malay.
Sa akademya mo na lang
Ipatistis ang laman
At dugo ng huwad
Na malay mong pinaslang.
Durugin mo’t ilibing
Ang mga kalansay
Pagkat lalaki kang
Magbabago
ng kulay.
Comments
Post a Comment